I live in a tower of my own creation

 

 

 

 

Poezja Pawła Tańskiego cierpi na neurozę wizji i nadpobudliwość wyobraźni. Projektowane przez poetę obrazy rozgrywają się w miejskiej scenerii, w oparach halucynacji. Cieniem na wersach kładzie się wieża wodociągów, filtr miasta, oczyszczalnia, miejsce uzdatniania, dzięki któremu woda wraca w obieg wolna od zanieczyszczeń. Pieczę na ciemnymi sprawami i światłem latarń sprawuje Król Wodociągów. Banita, skrywający się za woalem własnego cienia. Człowiek-noc, przed którym rozprasza się światło spojrzenia. Poezja Tańskiego jest bardzo plastyczna, komiksowa. Epatuje klimatem zmierzchu, spraw przegranych, wypitych toastów. Wyściełana jest potłuczonym szkłem, korowodem surrealnych zwrotów akcji – rozszerza nam tęczówki stroboskopami rozedrganych wersów. To poezja dołka, momentami maskująca swoją rozpacz kreacją. Deliryczna w rozbieganiu, korzenna w motorycznych wersach. Przydymiona. Jak lampion, w którym nie widać płomienia, a tylko osmolone ścianki. Może się w niej rozsypać południe i las. Drzewa, choć z tej samej przesieki, pamiętają inne wiatry. Po ulicach goni tęsknota, potyka się o hałdy wydanej gotówki. Jutro jest lustrem, w którym nic się nie odbija Sen może być kolejną przecznicą, która wyprowadza nas dalej, a nie spowalnia w kluczeniu. To poezja chodzona. Rytm jest jej naczelną zasadą. Wiąże wszystko porzucone za torami sznurowadło. Kupy klamotów i żelastwa, skrywające koci miot. Rdza i bijące szybciej serca. Bohater z tych wierszy lubi się przemieszczać, frasować kolejnymi ulicami, krzepić mocnym naparem. Tański eksploruje miejskie przestrzenie, pokazując ich widmowy potencjał. W salach bankowych przesiadują martwi absolwenci, każdy ma przystanek, który jest niczym wyrzut. To piosenka o języku – o jego mankach i kredytach, zadłużeniach i rosnących akcjach. Język poezji Tańskiego przypomina spiżarnie – sporo w nim sfermentowanych konfitur, wytrącających procent. W końcu zjeżdża się do swoich dołów. Winda jest tu emblematem egzystencji zamkniętej w swoich klaustrofobicznych wymiarach. Poezja psychotycznych rzutów, gdzie król życia, naraz okazuje się królem śmierci. Tej nocy król wodociągów sprzątał klatkę schodową: „brał co wieczór do siebie / okna widoki przesmyki wiadra mopy latarnie i studnie światełka suszyły się / powoli nowe jechało windą”. Częstą strategią poetycką stosowaną przez autora Okolicznika północnych pól jest wyliczenie. Daje ono bowiem poczucie sprawstwa, a wymienienie inwentarza może nieść walory stabilizacyjne. W mieście Tańskiego samochody jeżdżą wolno, z każdej gabloty sączy się muzyka Editors. Dziadek woła zbłąkanego kundla, Tom Waits gasi peta i odpala kolejnego, wszystko jest po to, aby pęknąć. Kiedy w końcu pęka tama, woda leje się jak wiersz. Jak morze psów, szczekających na omszałe kamienie przypominające oślizgłe gęby. W końcu dla Tańskiego świat jest mafiosem, którego próbuje dopaść. Zjeżdżając po linie w dół. W rytm rozkalibrowanych synkop, pulsujących świateł, palącej się benzyny. Tej nocy król wodociągów śpi wreszcie: